Niet een laatste lunch met Marc Moens

BRUSSEL 21/05 - Ik ga straks lunchen met mijn vriend dr. Marc Moens. De heer Moens is mijn vriend, nog voor hij dokter werd. We hebben stad, college, jeugdclub en de maand dat we jarig zijn gedeeld. Op een gegeven moment zat er een waterkans in dat we zwagers werden. Maar lust, leven en carrière dreef ons uit elkaar tot we een paar decennia terug in elkaars vaarwater kwamen.

Je hebt verschillende mensentypes. De meesten zijn rustige grazers die slechts en masse in beweging komen, kuddedieren. Voor hen zijn demonstraties, betogingen en de zogenaamde prides uitgevonden. Zij zijn ook het ideale kanonnenvoer. Op gestelde tijden verstoppen ze de autowegen, allemaal onderweg naar dezelfde bestemming, of komen ze samenscholen in luchthavens om met tickets van 36 euro en 250 gram handbagage naar een heet buitenland te vliegen, of nog,  persen ze zich in treinen die dan midden het landschap stilvallen zodat alles naar zweet en blèrende kinderen gaat ruiken. 

Nog anderen zijn stokstaartjes. Ze zijn voortdurend op hun hoede. Staan op hun achterpoten en kijken verder dan hun neus lang is. Ze kwekken de hele tijd.  Maar bij gevaar lopen ze snel weg, kruipen in een hol of in een boom. Verder maken ze veel nazaten, die ook allemaal stokstaart zullen worden.

En dan zijn er de roofdieren en de lijkenpikkers. De hyena's, krokodillen, kasuarissen, deurwaarders en notarissen van het dierenrijk. Altijd uit op een profijt, een bijkomend recht, een extra tegemoetkoming.  Hoe die zijn weet een lezer die wat ouder is wel. Die hoef ik verder niet te beschrijven.

En dan zijn er die types die altijd tegen de stroom ingaan. Die zoeken het helderste water, geven nooit op, springen over watervallen en stroomversnellingen. Vliegen over zeeën en bergen. Ze zijn symbolen, voorgangers, brengers van goed nieuws. Ze zijn ook zeer smakelijk aan tafel. Als ze niet te lang in de pan gelegen hebben.

Ik wil niet gezegd hebben dat dr. Marc Moens een zalm is. Wel dat hij een fijn, intelligent, geduldig mens is. Een doorzetter die talloze droogstoppels, potsenmakers en arrangeurs overleefd heeft, in hun hemd gezet heeft, en soms nog de indruk wist te geven dat hij hen feliciteerde. Dr. Moens is een topdiplomaat. Het VBS-jaarverslag, dat hij als secretaris-generaal naar aanleiding van de algemene vergadering opstelde, zat elk jaar niet enkel boordevol informatie, maar was ook een parel van de schrijfkunst. Het was de state of the art of medicine, en het zal nooit meer hetzelfde zijn.  Zijn voorzitterschap van het artsensyndicaat BVAS was exemplarisch. Ze zullen deze koppige gentilhomme  daar missen.

We hebben samen de leeftijd bereikt dat we grumpy, old maar ook tender en wise mogen zijn. En dat we samen, gezeten op een leuke locatie, bij een eenvoudige doch voedzame maaltijd mogen zeggen: "Niet dat ik het niet begrijp, maar ik wil weten wat jij begrijpt." En dan: "Juist. Zo is het maar net."

  Bron: Mediquality