Red de huisarts! (Dr. Stijn Geysenbergh)
29 maart 2022
Ik betwijfel of dat een goede zaak is. Zowel voor de geneeskunde in het algemeen, als voor het vak van huisarts, lijkt me dat kwalijk op termijn. In een laagprevalente setting is overdreven automatisering en protocollisering nefast voor goed differentieel diagnostisch landschapsdenken. Bovendien staat er een disproportionele kost tegenover. Een patiënt die momenteel griepale klachten heeft, mag in deze tijden blij zijn dat hij een dokter kan zien, of diens doktersbezoek hangt af van het reeds uitgevoerd hebben van een of meerdere tests. Bovendien ontstaat soms diagnostische luiheid eens corona (en bij uitbreiding influenza) zijn uitgesloten.
Ik begrijp dat epidemiologen de behoefte voelen om enigszins de vinger aan de pols te houden voor wat betreft de pandemie/overgang naar endemie. Dat kan met peilpraktijken zoals bij influenza. Maar obsessief elke patiënt met luchtwegklachten blijven testen, zorgt voor een grote kost en tijdsbelasting bij de huisartsen.
De burn-out waarnaar gepeild wordt in diverse bevragingen van beroepsverenigingen is soms ook een bore-out.
Zelfs indien de eigenlijke test niet in de huisartspraktijk plaatsvindt. De burn-out waarnaar gepeild wordt in diverse bevragingen van beroepsverenigingen is soms ook een bore-out. De monotonie van het klassieke infectieseizoen heeft zich de laatste twee jaar uitgebreid naar een continue situatie. De huisarts als administrator, manager van banaliteit en luchtweginfecties.
De intellectuele rijkdom van het vak van huisarts begint bij de laagtechnologische omgang met een vertrouwde patiënt in een laagprevalente setting. Allicht hebben we in potentie het boeiendste vak van de geneeskunde. Toch is dat vak de laatste twee jaar verschraald en nemen andere zorgactoren (eerste en tweede lijn) taken over, dankbaar omdat wij als huisarts verklaren er geen tijd voor te hebben. Weet dat we op die manier de lekkere kersen uitdelen en met de rotte vruchten blijven zitten.
Laattijdige verslaggeving (soms zelfs maanden nadat een patiënt overleden is), toegenomen horizontale verwijzingen zonder kennisgeving aan de huisarts of het gebruik van specialistische zorg voor huisartsentaken, fnuiken de aantrekkelijkheid van het vak verder. Ten slotte zijn er ook nog zorgpaden waarbij de verpleegkundige in het ziekenhuis coördinator is en de huisarts louter een voetnoot.
We worden stilaan een bedreigde soort.
Dr. Stijn Geysenbergh
Bron: Artsenkrant
Over BVAS
Wij staan voor een vrije geneeskunde met een betaalmodel waarin de vergoeding per prestatie de hoofdmoot blijft, aangevuld met forfaits. In de huisartsgeneeskunde bvb. verdedigen we alle praktijkvormen en niet alleen de multidisciplinaire groepspraktijken zoals de concurrenten.
De solowerkende huisarts heeft zijn plaats en moet niet verdrongen worden.
Wat specialisten betreft verdedigen we ook de vrijgevestigde (extramurale) specialisten die in een praktijk buiten het ziekenhuis werken.