“Luister naar wie in de modder staat!” (Stijn Geysenbergh)

Huisartsen zijn de kanaries in de kolenmijn, dat weet nu onderhand iedereen. Jullie schreeuwden als eersten weken geleden opnieuw moord en brand toen de toestand omsloeg, en toch gebeurde er niets. Hoe kan dat?

(Zucht) “Wij springen waarschijnlijk wat minder in het oog vergeleken met de ziekenhuizen. Bij ons gaan de mensen niet dood op de operatietafel.”

Moesten jullie op dat kantelmoment eigenlijk niet zelf overgaan tot acties?

“Misschien, maar je moet dat kunnen organiseren en ook huisartsen zitten niet altijd op dezelfde lijn. Staken zit niet in de genen van artsen. De laatste staking is al heel lang geleden. We krijgen ons niet echt georganiseerd.”

De samenstelling van het comité van experts komt weer onder vuur te liggen. Hebben ze het niet meer in de hand of wegen ze niet genoeg door?

“Men focust inderdaad vooral op het epidemiologische, gesteund door al dan niet betrouwbare statistische modellen. Uitzonderlijk vroeg men een artsenleider wel eens om advies tijdens de eerste golf, waarbij ik me afvraag of die representatief was. Maar huisartsen die elke dag met de botten in de modder staan mogen zeker wat meer gehoord worden. Net zoals mensen uit het onderwijs en met een pedagogische achtergrond. En psychiaters. Er wordt bijvoorbeeld totaal geen aandacht geschonken aan de ventilatie in klassen waardoor zowel leerkrachten als kwetsbare kinderen een risico lopen. Het is heel mooi om voor de ontwikkeling van de kinderen de scholen open te houden, maar er is meer dan dat.”

“Wat we meteen nu moeten doen? Moeilijke vraag omdat het kantje boord wordt. Een maand geleden zou ik geantwoord hebben dat ik het Covid Safe Ticket nooit op die manier zou hebben ingevoerd. Besmette mensen met dat ticket besmetten legitiem anderen omdat het verre van waterdicht is. Vooral zou ik vanaf het begin hebben ingezet op betere communicatie. Met de boodschap dat we kunstmatige immuniteit door vaccinatie, die heel belangrijk is, zouden combineren met een natuurlijke immuniteitsopbouw. Niet alleen bij kinderen maar ook bij een groot deel van de volwassen bevolking. Ik zou duidelijk de doelstellingen uitleggen en tegelijk ook veel toelaten.”

“Maar op dit moment is elke communicatie moeilijk omdat ik vrees dat we the point of no return voorbij zijn. Laat ons hopen dat we de lockdown kunnen vermijden door toch nog wat ziekenhuiscapaciteit bij te creëren. De piek zou er nu toch heel spoedig moeten komen, als hij er nog niet is.”

Vlaams minister-president Jan Jambon pleit ervoor om nog even te wachten om te zien wat de vorige beslissingen als effect hebben.

“Hij heeft nog niet echt door dat het CST niet volstaat om veilig dingen te organiseren. Hij blijft dat CST maar propageren. Als huisarts kan ik enkel vaststellen dat testen weinig helpt om mensen uit het ziekenhuis te houden. Huisartsgeneeskunde slaagt er doorgaans in om met 5% van het budget 95% van de problemen op te lossen. Dat geldt eigenlijk ook voor covid. Als we mensen thuis intensief kunnen begeleiden – we hebben materiaal, we zijn gevaccineerd – dan hou je mensen effectief uit het ziekenhuis.”

En daar keert dokter Geysenbergh weer terug naar zijn gemiddelde werkdag. No time to waste: “Ik heb zo meteen nog enkele griepvaccinaties bij risicopatiënten op het programma staan de avond zal weer vol patiënten zitten. Zelden is de werkdag rond voor 21u”, besluit hij.

Auteur: Pascal Selleslagh

Bron: Medi-Sfeer