Lezersbrief De Standaard wijkgezondheidscentra
1 september 2011
Het artikel in De Standaard vermeldt dat het aantal wgc's tussen 2002 en 2010 in Vlaanderen steeg van 9 naar 27, in Brussel van 9 tot 36 en in Wallonië van 26 naar 43. Samen 106. In Vlaanderen groeide het aantal ingeschreven patiënten in 2009 met 20 procent tot 50.000; in Wallonië tot 82.000 (+ 40 procent), in Brussel tot 70.000 (+ 49 procent). Samen is dat 200.000: één patiënt op de vijftig.
We citeren hieronder een stuk uit het artikel:
"Tegenstanders van wgc's noemden ze vroeger ‘communistisch'; dat werkt niet meer; maar 11 van de 106 behoren tot die groep. Vandaag wordt de wgc's ‘oneerlijke concurrentie' verweten. Ze worden forfaitair gefinancierd: de ziekteverzekering betaalt per patiënt iets meer dan de gemiddelde kostprijs voor die patiëntensoort. De patiënt betaalt niets, tenzij voor technische prestaties zoals bloedonderzoek.
Louis Ide vernam dat de Brusselse centra (345 euro per patiënt per jaar) en de Waalse (340) meer krijgen dan de Vlaamse (285). In de Brusselse centra komen Nederlandstalige patiënten maar zwak aan bod, leerde een onderzoek hem.
Het jongste Vlaamse wgc is dat van Tienen: ‘Vierkappes' telt 3 artsen, 1 verpleegkundige en 1 fysiotherapeut. Het heeft na 1 jaar 800 ingeschreven patiënten, ‘uit alle bevolkingslagen'. De grootste concentratie wgc's vindt men in Gent. Daar is 1 inwoner op de 10 ingeschreven bij een wgc. Vanwaar die concentratie? De stad subsidieert. En de universiteit (professor Jan De Maeseneer) propageert." (G. Tegenbos)
De ractie van Dr. Marc Moens kan u hieronder lezen:
Geachte Redactie,
Het in mei 2011 gepubliceerde auditverslag van het RIZIV over het jaar 2010, toont dat er 366,64 voltijds equivalent huisartsen werken in 110 wijkgezondheidscentra (wgc) om 239.635 ingeschrevenen te verzorgen. Of 654 rechthebbenden per wgc huisarts. Gemiddeld verzorgt elke voltijds equivalent Belgische huisarts 1.257 burgers, dus bijna tweemaal zo veel. In de wgc is slechts 15,5 % van de ingeschreven patiënten ouder dan 60 jaar. In de algemene bevolking is dat 22,3 %. Die oudere groep heeft nochtans gemiddeld meer zorgen nodig dan de jongere.
Toch krijgen de huisartsen van de wgc 30 % meer per ingeschrevene (dat is niet "iets meer" zoals de krant schreef) dan de zelfstandig werkende huisarts voor een doorsnee andere burger. Daar bovenop krijgen de wgc – wisselend al naar gelang de politieke cultuur van de plaats van inplanting van het wgc - nog financiële steun van een universiteit, mutualiteit, gemeentebestuur, provincie, … . De zelfstandig werkende huisartsen zijn inderdaad het slachtoffer van een belangrijke concurrentievervalsing. Jonge, vooral vrouwelijke huisartsen kiezen graag voor een wgc, meer in Franstalig België dan in Vlaanderen. Doorgaans niet meer uit ideologische overwegingen maar om de 38- (of een deel er van) uren week, zonder organisatorische lasten voor een eigen praktijk. Als de Vlaamse overheid propagandist Professor Jan De Maeseneer wil volgen, zal ze veel geld moeten zoeken om massaal buitenlandse huisartsen te importeren (als ze die op een ethisch verantwoorde manier mocht vinden), want na 40 jaar wgc, wil toch maar 4,4 % van de huisartsen vandaag in zo’n centrum werken om 2,2 % van de bevolking te verzorgen. Zelfs al moeten ze met hun drieën maar instaan voor 800 mensen, zoals in Tienen.
Met vriendelijke groet,
Dr. Marc Moens, voorzitter Belgische vereniging van artsensyndicaten (BVAS).
Over BVAS
Wij staan voor een vrije geneeskunde met een betaalmodel waarin de vergoeding per prestatie de hoofdmoot blijft, aangevuld met forfaits. In de huisartsgeneeskunde bvb. verdedigen we alle praktijkvormen en niet alleen de multidisciplinaire groepspraktijken zoals de concurrenten.
De solowerkende huisarts heeft zijn plaats en moet niet verdrongen worden.
Wat specialisten betreft verdedigen we ook de vrijgevestigde (extramurale) specialisten die in een praktijk buiten het ziekenhuis werken.