De Belgische gediplomeerden in de geneeskunde blijven België ontvluchten

De certificaataanvragen, ingediend bij het Ministerie van Volksgezondheid, door gediplomeerde Belgische artsen die naar het buitenland willen emigreren zijn nog steeds zeer talrijk.

Het effect van de numerus clausus laat zich lichtjes voelen want er is een dalend aantal gediplomeerden, dat zonder bijkomende opleiding binnen het kader van het RIZIV mag praktiseren en dat  wenst te emigreren.

Er is slechts een beperkt aantal huisartsen dat België wenst te verlaten. Dat stemt overeen met de vraag in deze sector. Het aantal specialisten dat wenst te emigreren blijf echter aanzienlijk, wat bevestigt dat het moeilijk is een aantrekkelijke dienst te vinden in sommige disciplines, in het bijzonder in het Franstalig landsgedeelte.

Daar staat tegenover dat het aantal EU gediplomeerden dat een aanvraag heeft ingediend om in België te mogen praktiseren het aantal vertrekkende huisartsen ruimschoots terug in evenwicht brengt maar lager ligt dan het aantal emigrerende specialisten. Dat is logisch want onze buurlanden bieden betere werkvoorwaarden aan. In 2011 stellen we plots een verdubbeling vast van het aantal immigrerende artsen, zonder evenwel het evenwicht te herstellen met het aantal emigrerende artsen.

2008:  80
2009:  98
2010: 101
2011: 210

(Bron: FOD Volksgezondheid)

De enige manier om de duur opgeleide gediplomeerden in België te houden is een verbetering van de arbeidsomstandigheden voor die specialisten te bewerkstelligen die momenteel verleid worden door de betere voorwaarden in het buitenland.

Dit maakt de redenering van bepaalde ziekenhuisbeheerders ongedaan die voorstander zijn van de afschaffing van de numerus clausus om op die manier een plethora te veroorzaken die er zou voor zorgen dat de eisen zouden afnemen die de ziekenhuisspecialisten menen te mogen stellen. Deze werkwijze zou er enkel toe leiden dat er nog een grotere emigratie zou ontstaan van specialisten die werden opgeleid aan een hoge kostprijs.

Zolang er toekomstmogelijkheden in het buitenland bestaan en zolang de Belgische opleiding als kwaliteitsvol erkend blijft, zullen de in overtal opgeleide specialisten er een uitweg vinden. Maar het is vanzelfsprekend dat, wanneer de overbezetting van de Franstalige medische faculteiten (waar geen ingangsexamen wordt georganiseerd) zou leiden tot een klinische praktijkopleiding die nog louter van het toeval afhangt, de kwaliteitsverlaging die er het gevolg van zal zijn de artsen die dergelijke minderwaardige opleiding kregen zullen verplicht zijn in België te blijven en dit tegen eender welke voorwaarden.

Laat ons hopen dat dit niet de gok is waar de Overheid op inzet.

Dr. Marc MOENS

Voorzitter

12.03.2012