Coronamoeheid (column dr. Stijn Geysenbergh)

"Coronavermoeidheid is niet zo heel erg, maar een tijdige diagnose is wel erg belangrijk om complicaties te vermijden. Zeer veel mensen lijden momenteel aan deze aandoening, zowel zorgverstrekkers als andere burgers. Het belangrijkste symptoom is ontwijkgedrag." Dat schrijft dr. Stijn Geysenbergh, huisarts in Brecht en bestuurslid van het VAS in zijn colum voor Artsenkrant.

Hoe gaat het met u, beste lezer? Bent u nog steeds een trouwe kijker van de persconferenties van het crisiscenter? Zit u nog steeds op het puntje van uw stoel als Sophie Wilmès gepassioneerd de nieuwste aanpassingen aan het ministerieel besluit declameert?

Zapt u geprikkeld weg wanneer u een of andere schimmige figuur ziet opduiken bij de koning voor de vorming van een regering na ettelijke honderden dagen? Ziet u met lede ogen de zoveelste bocht in de communicatie van experten en politici? Wel, beste lezer, u bent niet ziek, u lijdt aan zogenaamde 'coronavermoeidheid'.

Coronavermoeidheid is niet zo heel erg, maar een tijdige diagnose is wel erg belangrijk om complicaties te vermijden. Zeer veel mensen lijden momenteel aan deze aandoening, zowel zorgverstrekkers als andere burgers. Het belangrijkste symptoom is ontwijkgedrag.

Onze natuurlijke afweer voor absurditeit, inconsequentie en willekeur schiet automatisch in gang. Bij langdurig bestaand verloop treedt echter ook cynisme op en emotionele afvlakking. En dan zijn burn-out of depressie niet ver weg. Hiermee is ook mijn poging om middels enige luchtigheid uw dag op te leuken gefaald. Want helaas, beste lezer, het gaat niet goed, niet met de burger, niet met de zorgverstrekker.

Al bij al is het creëren van een draagvlak tijdens de eerste golf vlot gegaan. Met dank aan een tekort aan maskers, testen en bovenal kennis over een onbekend virus waren veel mensen blij met de lockdown. Maar de daadkracht midden maart staat in schril contrast met wat volgde.

• Het wordt dringend tijd dat we met het virus leren samenleven

Een gebrek aan politiek leiderschap liet een vacuüm aan een beperkte groep virologen. Onvoldoende betrekken van psychologen bij exitstrategieën zorgde ervoor dat behalve de epidemiologie van het virus slechts de economie werd meegenomen in het versoepelen van maatregelen. Dat mensen meer zijn dan consumenten, en pakweg ook - ik zeg maar iets - sociale wezens waren we zeker even vergeten?

Anticiperen heeft men in deze crisis, dan toch op beleidsniveau, erg weinig gedaan. De cultuursector worstelt nog steeds om haar aangepaste evenementen (minstens even coronaproof als een vliegtuigreis) te mogen organiseren. Behalve de eerste week als doekje voor het bloeden is het voor veel scholen onduidelijk hoe het schooljaar zal verlopen, en is nagelaten na te denken over buitenonderwijs in kleinere bubbels met schuivende uren. Onze ouderen zitten opnieuw opgesloten in hun woonzorgcentra omdat blijkbaar geen kat weet hoe men veilig bezoek en uitstappen organiseert.

Ondertussen zijn de (huis)artsen 'bevorderd' tot attestschrijvers allerhande met in bijberoep een soort politiefunctie. "Ja, Jeanneke, gij moet nu echt wel in quarantaine zu." En voor sommigen zouden we ook nog de kliklijn moeten zijn naar allerhande besturen. De zwartwerkende kapper, de prostituee, ... In onze praktijken komen ze, ons beroepsgeheim kennen ze. Maar de overheid, die vinden ze al even onbetrouwbaar als wat de meeste artsen daarvan vinden.

Het wordt dringend tijd dat we met het virus leren samenleven. We kunnen het niet buitensluiten tenzij we onszelf opsluiten. Daarvoor is voor vele mensen het leven echter veel te kort.

Bron: Artsenkrant