BVAS-persbericht: Vraag om kadaster en nationaal ingangsexamen zijn "oude" BVAS-eisen
20 november 2013
In een open brief stelt het Vlaams Geneeskundig StudentenOverleg (VGSO zich vragen bij de mythe rond het tekort aan het aantal artsen in ons land en herformuleert in een adem twee eisen die de Belgische Vereniging van Artsensyndicaten (BVAS) al langer op de politieke agenda wil krijgen: een kadaster van zorgverstrekkers met hun activiteiten (medische en andere) en een nationaal ingangsexamen, identiek in het noorden en in het zuiden van het land.
Terecht mengen de studenten geneeskunde zich meer en meer in het maatschappelijke en politieke debat rond de gezondheidszorg. Belangrijke beslissingen of heikele problemen die nu op tafel liggen, hebben niet alleen invloed op de generatie artsen die al langere tijd hun beroep uitoefent, maar ook op de aanstormende generatie van nieuwe artsen.
Net als het VGSO is ook de BVAS van mening dat het tekort aan artsen louter afhangt van de regio en van de medische discipline. Dat bepaalde specialismen zoals kinderpsychiaters en spoedartsen met een chronisch tekort kampen, is ondertussen ook bekend. De vraag naar een kadaster met de activiteiten van zorgverstrekkers kwam er in het verleden niet alleen van de BVAS, maar ook van andere beroepsverenigingen van kinesisten en tandartsen. De BVAS treedt dus ook de vraag van het VGSO voor een kadaster van zorgberoepen volmondig bij.
De roep om een nationaal toegangsexamen liet de BVAS al 20 jaar geleden noteren. Toen was er bijzonder weinig politiek animo en het lijkt erop dat twee decennia niet volstaan om aan beide kanten van de taalgrens de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Misschien kan de oproep van het VGSO het debat terug op gang brengen.
Dr. Marc Moens Dr. Roland Lemye
Ondervoorzitter BVAS Voorzitter BVAS
Voor meer informatie over dit persbericht:
David Desmet, communicatieverantwoordelijke BVAS, attaché van de voorzitter
david.desmet@absym-bvas.be, 0491/233.000
Over BVAS
Wij staan voor een vrije geneeskunde met een betaalmodel waarin de vergoeding per prestatie de hoofdmoot blijft, aangevuld met forfaits. In de huisartsgeneeskunde bvb. verdedigen we alle praktijkvormen en niet alleen de multidisciplinaire groepspraktijken zoals de concurrenten.
De solowerkende huisarts heeft zijn plaats en moet niet verdrongen worden.
Wat specialisten betreft verdedigen we ook de vrijgevestigde (extramurale) specialisten die in een praktijk buiten het ziekenhuis werken.